الکلی

به شوق انکه به سوی تو نامه ای بفرستم . شبی سیاه چو زلف تو تا سپیده نشستم. چو رفتم انکه کنم بنام تو اغاز

نداد گریه مجالم . فتاد نامه ز دستم میان ایینه اشک روی تو را دیدم که خنده بر لب و چشمی به من نگران داشتی ؛

مهر در ان نقش دلفریب دیدم ؛ نگاه سوی من و دل به جانب دگران...

میان گریه نوشتم که :

ای ستاره بختم بر اسمان وفا خیره ماندم و ناامید در ارزوی محبت؛ دل به تو بستم. چه ارزو؟ چه محبت؟ چه امیدی؟

کدام دل؟ چه شد که رشته این عشق دل افروز بریدی؟ چه شد که جام وفا را بدست قهر شکستی؟

چه روزها وچه شبها که ای پرنده عرشی به انتظار نشستم ؛ به بام من ننشستی؟ شکوفه ها چو به زلف بنشست

در شب مهتاب ؛ نگاه گفت : که به گرد ماه ؛ ستاره نشسته.

دو نسترن به بناگوش خود نهادی و گفتم:به لاله های بهاری گوشواره ای نشسته.

هنوز بانگ تو در گوش من نشسته که میگفتی:غریب عشقم و کلبه ی توست پناهم.

به جز عشق تو کسی به سینه نخواهم . هنوز خانه من بوی عطر تو دارد.

هنوز از همه سو بانگ نرم پای تو میاید .

سپیده سوزد و ان نامه را بیاد تو بستم. به سوگ عشق گریزان خویش اشک فشاندم.

نهادمش به لب و به روی نامه بوسه ای نشاندم. بگفتمش:

برو ای نامه قاصد دل من باش وبگو به یار گریزان؛ حکایتی که تو داری ؛ تو زودتر از من ای نامه روی دوست ببینی

چرا حسد نبرم به سعادتی که تو داری!!!

بی تو طوفانزده دشت جنونم ؛

                                   صید افتاده به خونم

تو چسان میگذری غافل از اندوه درونم

بی من از شهر سفر کردی و رفتی

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

قطره ای اشک فرو ریخت به چشمان سیاهم

تا خم کوچه به دنبال تو لغزیدنگاهم {تو ندیدی}

نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتم

چون در خانه ببستم ؛ دگر از پای نشستم

گویا زلزله امد.

گویا خانه فرو ریخت سر من

بی تو من در همه شهر غریبم

بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی

برنخیزد  دگر از مرغک پر بسته نوایی

تو همه بود و نبودی                       تو همه شعر و سرودی

چه گریزی ز بر من                        که زکویت نگریزم

گر بمیرم ز غم دل                          بی تو هرگز نستیزم

من و یک لحظه جدایی

                      نتوانم؛ نتوانم

                                        بی تو من زنده نمانم

تو اشناترین برای من بودی وتنها باده عشقم که از جام نگاهت سیراب میشدم.

دریغ در یک غروب بی انتها بار سفر بستی و رفتی.

خاطراتمان را در کوله بارت گذاشتی و عزم سفر کردی.

هر چه نگاهت کردم ؛ هر چه صدایت کردم ؛هر چه فریاد کشیدم ؛ هر چه بر سر و سینه کوفتم

ونامت را با هزار ارزو بر زبان اوردم ؛ خاموش نگاهم کردی و رفتی.

ان روز غنچه های بغض در گلویم شکفت و اسمان ابری چشمانم بارانی شد.

انروز پرزدی ورفتی و پیش از انکه تو را ببویم در میان نگاه مبهوتم پرپر شدی ؛غمی به وسعت دریا در وجودم طوفانی شد.

شاید یک روز وقتی که من تنها در دشت غروب افتاب ؛ افتاب را تماشا میکنم ؛

از پشت تپه ها با یک سبد پر از یاس و نرگس پیدا شوی . بیایی وبه سبزه های دشت ؛شوق شکفتن دهی .

من هر شب دعا میکنم که تو هر چه زودتر از مهمانی فرشتگان خیالی بازگردی.

من هر روز صدای گامهایت را میشنوم که از اسمان می ایی و در محراب گلها نماز صداقت میخوانی.

و میبینم اطلس ها و مریم ها را که در این نماز به معصومیت اشکهای تو اقتدا میکنند.

ای کاش بیایی ؛ نه برای پرندگان رها شده از قفس غربت

                            بلکه برای دل تنها وعریان من !!!!

تو در پاسخ دلم گفتی :

دلم حیران و سرگردان چشمانی رویاییست و من تنها برای دیدن ان چشم تو را در دشتی

از تنهایی و حسرت رها کردم.

این بود اخرین حرفت و رفتی ...!

و من بعد از عبور تلخ و غمگینت ؛ چشمهایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید  وا کردم

نمیدانم چرا رفتی....؟

نمیدانم چرا..؟

شاید خطا کردم و تو بی انکه فکر غربت چشمان من باشی ؛

نمیدانم کجا...؟

تا کی...؟

برای چه...؟

ولی رفتی و بعد رفتنت باران چه معصومانه میبارید و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت.

بعد رفتنت ؛ اسمان چشمهایم خیس باران بود.

و بعد رفتنت انگار کسی حس نکرد

 من بی تو تمام هستیم از دست خواهد رفت

و بعد از رفتنت دریاچه بغض کرد

کسی نفهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد یا نه

هنوز اشفته چشمان تواٌم .

                            برگرد....

چشم در راهی که اخرین بار برای همیشه بدون خداحافظی در ان پای گذاشتی و رفتی؛ دوخته بودم.

جاده ای که اغازش من بودم و پایانش خورشید ارغوانی رنگ ؛ جاده ای کهخط وسط ان جای پای طلایی تو بود.

امروز که به ان جاده و خورشید مینگرم ؛ دیروز بیادم می اید.

دیروز که زمزمه کوچ سر دادی و رفتی.

من این رفتنت را هرگز فراموش نخواهم کرد.

چرا که مرا تنها در میان غمها و تاریکیها و سختیها رها کردی و رفتی.

راستی یادت هست چگونه رفتی؟  وچرا رفتی؟  مگر من چه کرده بودم؟

ان روز من در طلب یک لقمه نان از سفره عشقت ؛ گدا گونه به خانه ات روی اورده بودم.

چرا که تو را در سخاوت عشق بیتا میدانستم.

ولی افسوس! در به رویم نگشودی.

 تو رفتی و ناراحتیم بیش از این باشد که چرا رفتی؛ این است که چرا انگونه؛ ناگهان و غریب و سرد و رویایی!

تو رو به غروب و من رو به تو.

تو پشت به من و من پشت به ارزوهای با تو بودن !

تو میرفتی و مرا میکشیدی.

من دست به دامان تو بودم و تو دست به سوی خورشید؛ خورشیدی که رو به غروب بود.

ناگهان از دستم رها شدی ؛ یا دستانم از تو رها شد.

به هر حال جدا شدیم . تو از من و من از یک دنیا امید .

من اشک میریختم که برگردی؛ تو میخندیدی به من ؛ که برگردم! من سوختم و تو میسوزاندی.

چهره ات هنگام رفتن یادم هست ؛ لبهایت خندان بود و سینه ات مالا مال  از غرور.

من زانوزده تسلیم عشق شدم ؛ سرنوشت را باختم و دستهایم را از سوی تو بازستاندم.

تو رفتی انقدر که در انتهای جاده؛ همراه خورشید غروب کردی و رفتی...!!!

زیر خاکستر ذهنم باقی  است .اتشی سوزنده و سرکش هنوز .

یادگاری است زعشقی سوزان که بود گرم و فروزنده هنوز.

عشق همان گونه که بنیان مرا سوخت از ریشه و خاکستر کرد غرق در حیرتم که چرا مانده ام زنده هنوز.

گاهگاهی که دلم میگیرد پیش خو میگویم ؛ انکه جانم بسوخت  ؛ یادی ارد از این بنده هنوز.

سخت جانی را بین که نمردم از هجر . مرگ صد باربه از بی تو بودن باشد؛ گفتم از عشق تو من خواهم مرد

چون نمردم هستم پیش چشمان تو شرمنه هنوز...

گر چه از فرط غرور اشکم از دیده نریخت

بعد تولیک پس از ان همه سال

                                               کس ندیده به لبم خنده هنوز

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت .

سالهاست که از دیده برفتی لیکن؛

                                                      دلم از مه تو اکنده هنوز

دفتر عمر مرا دست ایام ورق ها زده است.

زیر بار غم عشق قامتم خم شد وپشتم بشکست .

در خیالم اما همچنان روز نخست تویی ان قامت بالنده هنوز

در قمار غم عشق

                        دل من بردی و با دست تهی

                                                            منم ان عاشق بازنده هنوز.

اتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش.

گر که گورم بشکافند عیان میبینند

                                    زیر خاکستر جسمم باقیست

                                                                  اتشی سرکش و سوزنده هنوز